Η ταινία έχει ως θέμα τη γυναικεία απεικόνιση στην αρχαία ελληνική γλυπτική, είτε πρόκειται για θεές, είτε για κοινές θνητές. Η ματιά του θεατή ταυτίζεται με τη ματιά μιας ομάδας σπουδαστών που προσπαθούν να αποτυπώσουν ζωγραφίζοντας τα μυστικά και τις λεπτομέρειες της γυναικείας μορφής σε όλη τη διάρκεια της Ελληνικής Αρχαιότητας.

Σμιλεύοντας τον άνθρωπο Η εκπαιδευτική ταινία - ντοκιμαντέρ παρουσιάζει την εξέλιξη της γλυπτής ανδρικής μορφής σε όλη τη διάρκεια της Ελληνικής Αρχαιότητας, από τους πρώιμους ιστορικούς χρόνους μέχρι τη ρωμαϊκή κατάκτηση. Εστιάζει το ενδιαφέρον της σε τρεις περιόδους, την αρχαϊκή, την κλασσική και την ελληνιστική, αναλύοντας το πέρασμα από τη σχηματικότητα στην απεικόνιση του κλασσικού ιδεώδους και αργότερα στο ρεαλισμό. Παράλληλα αναλύονται οι κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες που προκάλεσαν την εξέλιξη της γλυπτικής, μιας από τις χαρακτηριστικότερες μορφές τέχνης του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, που αντανακλά τα επιτεύγματα και τη φιλοσοφία των ανθρώπων που τον δημιούργησαν. Στην πορεία της αφήγησης, μια ομάδα μαθητών αναζητά τη δική της φρέσκια ματιά στα αγάλματα του παρελθόντος.

Ένα δάσος από γλυπτά σύμβολα με κάθετη ανάπτυξη είναι η συλλογή του Σίμον Σπίρερ, τα οποία συνδιαλέγονται μεταξύ τους και δημιουργούν μια μοναδική ατμόσφαιρα. Το δάσος περιλαμβάνει έργα των : Κένεθ Αρμιτάζ, Λουίζ Μπουρζουά, Κονσταντίν Μπρανκούζι, Χένρι Μουρ, Άντονι Κάρο, Τάκη, Αβραμίδη, Μισέλ Κρουασάν, Μαξ Ερνστ, Αλμπέρτο Τζιακομέτι, Σεμπάστιεν Κίτο, Μπαλτάζαρ Λόμπο, Αντρέ Μασόν, Φάουστο Μελότι, Μπάρμπαρα Χέπγουορθ, Γκύντερ Ούκερ, Χούλιο Γκονζάλες, Χανς Αρπ, Σεζάρ, Λούσιο Φοντάνα, Τζάμι Νογκούτσι κ.ά.

Δύο φοιτητές της Σχολής Καλών Τεχνών γνωρίζονται μέσω του διαδικτύου και μέσα από τη γνωριμία τους και τις πληροφορίες που ανταλλάσσουν ο θεατής μαθαίνει για τα ρεύματα της Νεοελληνικής γλυπτικής από το Μεσοπόλεμο έως σήμερα. H ταινία επιχειρεί μια πρώτη προσέγγιση για το πώς οι Έλληνες γλύπτες συνέθεσαν μέσα στο έργο τους τις επιδράσεις του κλασικού παρελθόντος και της λαϊκής παράδοσης με τα ευρωπαϊκά ρεύματα. Κυρίαρχο ρεύμα αυτής της περιόδου η αφαίρεση. Η μοντέρνα γλυπτική δεν επιχειρεί πλέον να αναπαραστήσει τη φύση αλλά να την ερμηνεύσει, εισάγοντας την υποκείμενη ματιά του καλλιτέχνη. «Ο Μοντερνισμός έχει μια ηθική: την ηθική της ρήξης».

H ανήσυχη ματιά ενός νεαρού φοιτητή της Σχολής Καλών Τεχνών συναντιέται με τη μεστή και ώριμη ματιά ενός μεγαλύτερου γλύπτη, καθώς αναζητούν και οι δύο τις απαρχές της Νεοελληνικής γλυπτικής, από το 1830-1920. Μία εκπαιδευτική ταινία που μας ξεναγεί στα ρεύματα του κλασικισμού και του ρομαντισμού, έτσι όπως εκφράστηκαν στη γλυπτική τέχνη οικοδομημάτων, ταφικών μνημείων και προτομών του τέλους του 19ου και των αρχών του 20ου αι. Ο γλύπτης Διονύσιος Γερολυμάτος μας ξεναγεί μέσα από τη δική του ματιά στην ιστορία της Νεοελληνικής γλυπτικής από το 1830-1920. Κατά την περίοδο αυτή κυριαρχούν τα ρεύματα του κλασικισμού και του ρομαντισμού στη γλυπτική διακόσμηση οικοδομημάτων, ταφικών μνημείων, ανδριάντων και προτομών ενώ η γλυπτική περισσότερο από κάθε άλλη μορφή τέχνης σήκωσε τη σημαία του πατριωτισμού και προσωποποίησε τις εθνικές ιδέες.

Η ταινία παρουσιάζει τη ζωή και το έργο του γλύπτη Χρήστου Καπράλου, ενός δημιουργού που ζούσε με την καρδιά και σκεπτόταν, κυριολεκτικά, με τα χέρια. Ο Καπράλος δούλεψε με όλα τα υλικά: πέτρα, τερακότα, χαλκό και ξύλο, σε μία συνεχή αναζήτηση της ουσίας. Η απόλυτη πίστη του στην ύλη και τα μυστικά της, η αγάπη του για τον άνθρωπο, η επαφή του με τη σύγχρονη πραγματικότητα και η εσωτερική του ανάγκη για το πρωταρχικό και το καθολικό είναι τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τον καλλιτέχνη και το έργο του. Το Μνημείο από τη μάχη της Πίνδου , ένα επικό σύνολο με το θέμα του πολέμου και της ειρήνης, είναι ένα από τα σπουδαιότερα έργα της νεοελληνικής γλυπτικής.